Ik liep tegen de 24e van der Leeuw-lezing aan, die in 2006 door Antjie is uitgesproken aan de Universiteit van Groningen en ik was onder de indruk over de wijze waarop de Zuid Afrikanen met schuld en verzoening zijn omgegaan in het kader van de waarheids-en verzoeningscommissie.
In genoemde lezing citeert Antjie een eenvoudige moeder die voor de commissie tegen de moordenaar van haar zoon zegt dat zij haar eigen menselijkheid alleen kan realiseren door hem te vergeven. Hoe anders dan het westen bij de processen van Neurenberg met de Nazi's is omgegaan. Zeer lezenswaard.
Groet, Jaap
maandag 16 maart 2009
donderdag 5 maart 2009
Geen tranen, maar woede
Bij de dood van PW Botha
Een bijdrage van Antjie Krog
Nederlandse vertaling: Paul Goris
Sinds ik vanmorgen een sms-je van Tom Lanoye keeg, zeggende dat PW Botha overleden was, ben ik vervuld van woede – van het soort dat begint als dowwe woede (doffe woede, nvdv) maar die nu raast als een vuur. Van alle apartheidsleiders was hij voor mij de meest weerzinwekkende, vanwege wat Hannah Arendt een “authentiek onvermogen tot denken” zou noemen. Zijn trage brutale instinct maakten van zijn haast dictatoriale macht een giftig brouwsel met verwoestende gevolgen. Zijn leven heeft meer Zuid-Afrikanen aangetast dan wie ook van zijn voorgangers, omdat hij ons allen gebrutaliseerd heeft.
Ik zal niet om hem wenen.
Hij zal zeker niet worden beweend door de vele activisten die onder zijn wetten en uitzonderingsmaatregelen werden gedood, gemarteld, ontvoerd en vervolgd. Hij zal beslist niet worden beweend in de vele Afrikaner gezinnen die hun zonen in de jaren zeventig naar de grens stuurden, toen hij minister van Defensie was. Hij zal niet beweend worden door de Afrikaner moordenaars die voor de Waarheids- en Verzoeningscommissie in de steek gelaten werden door hun generaals, ministers en president.
Maar het is woede omdat hij vredig gestorven is in zijn eigen huis. Het is woede omdat hij ons naar de verdoemenis hielp en zich dan terugtrok in zijn luxeverblijf waar de boosheid en de zelfhaat van een verkracht land niet eens de gordijnen van zijn salon konden doen ritselen. Het is woede vanwege de arrogantie waarmee hij mensen behandelde als aartsbisschop Desmond Tutu of Nelson Mandela, die in elk opzicht zijn meerdere waren. Het is woede omdat zijn stompzinnig blaffende kop nu te rusten wordt gelegd in een pluchen doodskist, verdomme. Het is woede omdat niemand zijn vermanend vingertje heeft afgehakt om het in een inlegpot op hun bureau te bewaren. Maar het is bovenal woede omdat hij in mij zo’n intens gevoel van wraak wakker maakt dat ik zin heb om de straat op te gaan en iemand in mekaar te rammen.
Uit: Pentijdingen, www.penvlaanderen.be/cms/iamges/tijdingen1-2007.pdf
Een bijdrage van Antjie Krog
Nederlandse vertaling: Paul Goris
Sinds ik vanmorgen een sms-je van Tom Lanoye keeg, zeggende dat PW Botha overleden was, ben ik vervuld van woede – van het soort dat begint als dowwe woede (doffe woede, nvdv) maar die nu raast als een vuur. Van alle apartheidsleiders was hij voor mij de meest weerzinwekkende, vanwege wat Hannah Arendt een “authentiek onvermogen tot denken” zou noemen. Zijn trage brutale instinct maakten van zijn haast dictatoriale macht een giftig brouwsel met verwoestende gevolgen. Zijn leven heeft meer Zuid-Afrikanen aangetast dan wie ook van zijn voorgangers, omdat hij ons allen gebrutaliseerd heeft.
Ik zal niet om hem wenen.
Hij zal zeker niet worden beweend door de vele activisten die onder zijn wetten en uitzonderingsmaatregelen werden gedood, gemarteld, ontvoerd en vervolgd. Hij zal beslist niet worden beweend in de vele Afrikaner gezinnen die hun zonen in de jaren zeventig naar de grens stuurden, toen hij minister van Defensie was. Hij zal niet beweend worden door de Afrikaner moordenaars die voor de Waarheids- en Verzoeningscommissie in de steek gelaten werden door hun generaals, ministers en president.
Maar het is woede omdat hij vredig gestorven is in zijn eigen huis. Het is woede omdat hij ons naar de verdoemenis hielp en zich dan terugtrok in zijn luxeverblijf waar de boosheid en de zelfhaat van een verkracht land niet eens de gordijnen van zijn salon konden doen ritselen. Het is woede vanwege de arrogantie waarmee hij mensen behandelde als aartsbisschop Desmond Tutu of Nelson Mandela, die in elk opzicht zijn meerdere waren. Het is woede omdat zijn stompzinnig blaffende kop nu te rusten wordt gelegd in een pluchen doodskist, verdomme. Het is woede omdat niemand zijn vermanend vingertje heeft afgehakt om het in een inlegpot op hun bureau te bewaren. Maar het is bovenal woede omdat hij in mij zo’n intens gevoel van wraak wakker maakt dat ik zin heb om de straat op te gaan en iemand in mekaar te rammen.
Uit: Pentijdingen, www.penvlaanderen.be/cms/iamges/tijdingen1-2007.pdf
dinsdag 3 maart 2009
Op die trappe by die voordeur
op die trappe by die voordeur sit my seun
hy hou sy pa se kop in sy hande
[..]
(klik hier en lees het hele gedicht)
hy hou sy pa se kop in sy hande
[..]
(klik hier en lees het hele gedicht)
zondag 1 maart 2009
Tom en Bernard
- een gelijkenis over verzoening en gerechtigheid -
Tom woonde tegenover Bernard. Op een dag stal Tom Bernards fiets. Elke dag daarna zag Bernard dat Tom op zijn fiets naar school ging. Na een jaar liep Tom naar Bernard toe, stak zijn hand uit en zei: 'Laat ons ons met elkaar verzoenen en het verleden vergeten.' Bernard keek naar Toms hand en zei: 'En de fiets dan, krijg ik die ook terug?' 'Nee', zei Tom, 'ik had het niet over de fiets, het gaat om verzoening.'
(Deze gelijkenis is geschreven en opgetekend door Mxolisi Mpambani, een Zuid-Afrikaanse dominee, tijdens een bijeenkomst van de Waarheids- en Verzoeningscommissie. Zie Antjie Krog, De kleur van je hart, p. 145)
Tom woonde tegenover Bernard. Op een dag stal Tom Bernards fiets. Elke dag daarna zag Bernard dat Tom op zijn fiets naar school ging. Na een jaar liep Tom naar Bernard toe, stak zijn hand uit en zei: 'Laat ons ons met elkaar verzoenen en het verleden vergeten.' Bernard keek naar Toms hand en zei: 'En de fiets dan, krijg ik die ook terug?' 'Nee', zei Tom, 'ik had het niet over de fiets, het gaat om verzoening.'
(Deze gelijkenis is geschreven en opgetekend door Mxolisi Mpambani, een Zuid-Afrikaanse dominee, tijdens een bijeenkomst van de Waarheids- en Verzoeningscommissie. Zie Antjie Krog, De kleur van je hart, p. 145)
Abonneren op:
Posts (Atom)
